Gedenken

‘Wij zijn hier maar even’ is een zinnetje dat we misschien liever niet horen. Wij zijn hier voor eeuwig en altijd; dit klinkt beter, want dan hoeven we ook geen afscheid te nemen… Maar dit is niet realistisch.

Op 1 en 2 november is er bij katholieke mensen aandacht voor de overledenen. Protestanten geven daar eind november (of soms ook wel op oudejaarsdag) aandacht aan. Niet-gelovigen gebruiken eerder verjaardagen, of andere voor hen belangrijke data om te gedenken.

Wat katholieken, protestanten en niet-gelovigen met elkaar gemeen hebben, is dat zij allemaal regelmatig afscheid moeten nemen van anderen. Wij als mensen spiegelen ons bewust of onbewust aan anderen. Ook, of misschien wel juist, aan hen die ons ontvallen zijn. Sommigen zijn of waren voor ons een voorbeeld. Wij denken dan: zo willen we ook zijn of worden. Anderen doen ons vooral beseffen hoe wij bijvoorbeeld juist niet willen zijn.

Het is goed om ons verleden niet te vergeten, maar alleen leven met ons verleden is als varen in een roeiboot met één roeispaan. Dan varen we rondjes. Roeien we alleen met de roeispaan van het heden (en we denken liever niet terug), dan varen we ook rondjes. Het is de kunst om beide roeispanen tegelijk te gebruiken, en zo de weg vooruit te gaan. De weg naar de toekomst is onbekend, en ironisch genoeg zitten we er (al roeiend) met onze rug naar toe. Realiseren waar we vandaan komen is essentieel, maar nog belangrijker is het om tijdens het roeien steeds over onze schouder naar voren te kijken…

Op 1 en 2 november kijken we achterom, en we kijken vooruit. We realiseren ons: zij die ons ontvallen zijn behoren zowel tot ons verleden en heden, als onze toekomst! En… misschien is het dan toch waar dat we hier maar even zijn…

Dit blog is geschreven n.a.v. het afscheidslied:
Wij zijn hier maar even - YouTube

Liedtekst: Nieko Noordzij
Compositie/muziek: Jan Noordzij
Zang: Anne-Laure Dollié
Opnamelocatie: Dorpskerk Giessen-Oudekerk

Spreuk